Chleb świętojański czyli drzewo karobowe, karob – o prawidłowej nazwie szarańczyn strąkowy (Ceronia siliqua), z rodziny bobowatych (Fabaceae) rośliną wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, gdzie była uprawiana już w czasach starożytnych. Jest to jedna z roślin biblijnych, jej nasiona to najprawdopodobniej “dziki miód”, który święty Jan Chrzciciel znalazł na pustyni, a suche strąki służyły za pożywienie synowi marnotrawnemu. W dawnych czasach “chleb świętojański” odgrywał ważną rolę w odżywianiu ludów śródziemnomorskich. Żywili się nim izraelscy i chrześcijańscy mnisi i pustelnicy, a także mahometańscy derwisze. Częściej był używany jednak jako pasza dla zwierząt domowych, trzody chlewnej, osłów i bydła. C
Charakterystyczne, płaskie strąki zwane “chlebem świętojańskim” są ciemnobrązowe, mięsiste, słodkawe, jadalne, jednak niezbyt smaczne, ale pożywne (zawierają do 70% cukrowców i do 6% białka).
Zawierają syropowaty, słodkawy sok wykorzystywany do sporządzania napojów orzeźwiających.
W starożytności nasion używano jako odważników, tzw. karatów. Ta jednostka wagi stosowana jest do dziś w jubilerstwie.
W Polsce w okresie międzywojennym sprzedawano “chleb świetojąński” jako egzotyczny przysmak.
źródła:
- Palmiarnia Poznańska” – przewodnik, Karol Węglarski
- materiały dostępne w Palmiarni Poznańskiej
