Do Bieszczad wybraliśmy się na poszukiwanie złotej polskiej jesieni. Fora podróżnicze od dawna zapowiadały, że w ten październikowy weekend będzie cudna pogoda, prawdopodobnie ostatnia tej jesieni. Okoliczne kwatery przeżywały oblężenie, a nam się udało przespać w schronisku szkolnym, chyba tylko dzięki temu, że nie wszyscy wiedzieli że w ogóle można się tam starać o nocleg.
Trasa wiodła ze wsi Smerek, przez szczyt Smerek, Przełęcz Orłowicza aż do Chatki Puchatka a następnie do Ustrzyk Górnych i z powrotem do wsi.
U stóp Smereka podziwialiśmy złotą polską jesień- liście w najróżniejszych kolorach, kwiaty i owoce – fioletowe dzwonki, krzyżownice i chabry, czerwone owoce kaliny i dzikiej róży…
Najpierw droga wiodła dość stromo przez liściasty las – istny przekładaniec czerwieni, zieleni i żółci.. Później wyłoniły się połoniny- podniebne łąki, najpiękniejsze o tej porze roku, łany całe w złotych kolorach falują na wietrze… Od razu przypomniał mi się cytat z Mickiewicza –
„wpłynąłem na suchego przestwór oceanu…
śród fali łąk szumiących…”
Tu droga była o wiele łatwiejsza, przez długi czas prawie płaska.
Z ciekawych żyjątek pierwszy raz spotkaliśmy żmiję zygzakowatą, szybko jednak uciekła od naszego towarzystwa…
W okolicach Chatki Puchatka zastał nas piękny zachód słońca. Resztę drogi przebyliśmy po ciemku, szczególnie w czasie powrotu asfaltową ulicą z Ustrzyk z powrotem do Smereka. Było magicznie.. Dawno nie widzieliśmy tak rozgwieżdżonego nieba. Pięknie widać było Drogę Mleczną…
Kolejnym wspomnieniem z tej podróży jest smak nalewki z płatków dzikiej róży – poezja. Muszę kiedyś taką zrobić…
Niesamowite zdjęcia. Bardzo profesjonalne. Można „poczuć” powiew górskiego wiatru od samego patrzenia. Piękne ukoronowanie fantastycznej podróży.